Γονείς με άγχος σωστής διατροφής και «ορθορεξίας».
Η υπερβολική ενημέρωση δημιουργεί σωστές επιλογές ή απλά υπερβολικό άγχος;
Μήπως μεταφέρουμε το άγχος αυτό στα παιδιά και πετυχαίνουμε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα;
Ωραίες οι «superτροφές» και όλες έχουν το ρόλο τους. Είναι δόκιμο όμως ένα παιδί να γνωρίζει τόσες πολλές λεπτομέρειες και κανόνες για τη σωστή διατροφή ή έχει δικαίωμα να παραμείνει παιδί;
Τα ερωτήματα είναι πολλά.
Εμείς πιστεύουμε ότι οι απάντηση είναι μία. Τα παιδιά έχουν δικαίωμα να παραμείνουν παιδιά χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις για τη σωστή διατροφή. Αυτό είναι υποχρέωση των γονιών. Πώς όμως μπορούμε να τα καθοδηγήσουμε;
Τα παιδιά είναι μιμητικά όντα, απλά και ξεκάθαρα. Μαθαίνουν να τρώνε μέσω της μίμησης. Αφήστε λοιπόν την εικόνα να κάνει τη δουλειά της.
Για παράδειγμα, θέλουμε το απόγευμα τα παιδιά μας να μάθουν να τρώνε φρούτα; Φτιάχνουμε μια φρουτοσαλάτα ΚΑΘΕ απόγευμα και την τρώμε μπροστά τους. Δεν τους το τονίζουμε και αποφεύγουμε εκφράσεις του τύπου «έλα αγάπη μου φάε να δεις πόσο καλά είναι τα φρούτα, με τα φρούτα θα μεγαλώσεις…» απλά τα τρώμε κάθε μέρα με συνέπεια μπροστά τους. Μετά από κάποιες μέρες θα τα ζητήσουν από μόνα τους.
Ό,τι θα ζητούσαμε λοιπόν από τα παιδιά απλά το κάνουμε μπροστά τους. Έχει αποδειχθεί ότι μόνο 2 στα 10 παιδιά καταφέρνουν να διαφοροποιήσουν τις διατροφικές τους συνήθειες από εκείνες των γονιών τους όταν φεύγουν από το πέπλο της οικογένειας. Ο ρόλος μας λοιπόν είναι μεγάλος και βέβαια έχει και τις δυσκολίες του. Είναι μεγάλο το βάρος για τη μαμά και τον μπαμπά, αφού καλούμαστε να κάνουμε πρώτα εμείς σωστή διατροφή με τα καλά κ τα κακά της..
Όλα πρέπει να επιτρέπονται με μέτρο. Οποιαδήποτε ακραία συμπεριφορά είναι λάθος. Οπωσδήποτε είναι λάθος να αφήνουμε τα παιδιά μας ανεξέλεγκτα να τρώνε ότι θέλουν, είναι όμως λάθος και να τους απαγορεύουμε ό,τι δεν θεωρείται υγιεινό. Είναι παράτολμο ένα παιδί να μην έχει δοκιμάσει ζάχαρη μέχρι τα 5 του χρόνια! Και αν όταν την δοκιμάσει την λατρέψει;
Γονείς με άγχος εμφάνισης…
Πολύ συχνά οι γονείς μεταφέρουμε το άγχος της εικόνας μας στα παιδιά.
Όταν ένα παιδί μπαίνει στην εφηβεία αλλάζει το κορμί του. Ο ρόλος των γονιών είναι κρίσιμος. Πρέπει να καθησυχάσουμε το παιδί, να το μάθουμε να θαυμάζει το κορμί του και όχι να κοιτάζει με αυστηρότητα τις ατέλειες. Πώς θα γίνει αυτό? Εμείς οι ίδιοι δεν πρέπει να κρίνουμε με αυστηρότητα το κορμί του παιδιού, ούτε να απαιτούμε την τελειότητα, αλλά να το κοιτάζουμε μόνο με θαυμασμό.
Τα παιδιά στην εφηβεία πρέπει να έχουν όπλο την αυτοπεποίθηση. Πολλές φορές οι φοβίες των γονιών οδηγούν τα παιδιά σε δίαιτες χωρίς τελειωμό. Αυτό με τα χρόνια χειροτερεύει, η αυτοπεποίθηση μειώνεται και κάπως έτσι εμφανίζονται οι διατροφικές διαταραχές, η νευρογενής ανορεξία ή η νευρογενής βουλιμία ή ακόμη και η συναισθηματική υπερφαγία.
Ας μην κρίνουμε τα παιδιά για το κορμί τους. Δεν το επέλεξαν και πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό για πάντα, όπως και αν είναι… Ας μην απαιτούμε από τα παιδιά μας περισσότερα από αυτά που εμείς μπορούμε. Όλα με μέτρο κ όλα μαζί… Ας αφήσουμε τα παιδιά στην παιδική τους ανεμελιά κ ας κάνουμε εμείς οι γονείς τις επιλογές για ΟΛΗ την οικογένεια.
